Soğuk bir kasım sabahıydı . Ya da sabaha karşı , hatırlar gibi oluyordum ya da hatırlamıyordum . Köşede üşüyen bir çocuk var . Gözyaşlarının aktığını farketmeyen . Ya da farkediyordu . Hatırlamıyorum . Nasıl olurda bir çocuğun gözlerinde çizgiler olurdu .
Yapamıyordu . Sanki hep eksik gibiydi . Soğuk otobüs terminallerinde yatan çocuklara benziyordu , sıcak yatağı umrunda değildi sanki . Kasım soğuktu , çocuk daha soğuktu . Gözyaşlarını siliyordu , sanırım aktıklarını farketmeye başlamışdı . Karanlıkta dökülen gözyaşları o masum hüznünden çıkan bir hediye gibiydi . Üzülmeliydi çocuk . Daha erkendi . Fakat eriyordu . Ölümü hissediyordu belkide . Ölüm soğuk . Buz Gibi . Halbuki uyuması gerekiyordu kimse anlatmamıştı ya da anlatmışlardı hatırlamıyordu hatırlamak istemiyordu . Uyku sıcak . Rahat ettiriyordu uyku onu farkında değildi fakat eriyordu çocuk . Yalnızlık eritiyordu , hastalık değil . Gözaltında ki torbalar hastalıktan değil yalnızlıktandı . Çocuk fedakar çocuk . Kimse görmemişti , bir yerlerde ağlarken onu . O hep gülüyordu insanlara hüznünü gülücüklere saklıyabiliyordu . Sagte gülümsemeleri vardı , temelinde hüzün olan . Hani derler ya "çaktırmıyor" . Çaktırma çocuk .
Gözleri kapanıyordu ağlamaması gerekti gözyaşlarını boşuna silme çocuk , bırak akmasınlar . Kimse için bitilmez bu kadar . Kimse beklenmez bu kadar . Kimse kendini kandırmaz bu kadar . Yapma ! Ve dinlemiyordu çocuk . Uyumuyordu çocuk . Ağlıyordu Çocuk . Ağlama çocuk ..
Kelimelerin..gerçekten güzeller..
YanıtlaSilGüzel olsalar mutlu olurlardı .
YanıtlaSilbir gün mutlu da olurlar..
YanıtlaSil